Klika, lubi, lajkuje

Rozpanoszyła się zabawna moda na szafowanie słowem "lubię". Oczywiście fala licznych polubień przetacza się wraz z rozpowszechnianiem się portalu "Księga Twarzy" :).
W przypadku niektórych osób serca, umysły czy inne lokalizacje emocji zdają się być niewyczerpane pod względem możliwości lubienia wszystkiego.
Ale czas na ostrzeżenie...
Nie przywiązujmy się do obfitych polubień nas czy też tego co robimy, mówimy, tworzymy.
Nie pompujmy sobie baloników ego.
To pomyłka zwykła!
:)
Przede wszystkim jak jacyś niedouczeni z języka angielskiego, który dla wielu nie jest już wręcz językiem obcym, dajemy się łapać na podwójne znaczenie słowa "like".
Nie zapominajmy lekcji, powiedzmy, nr 39, kiedy uczyliśmy się, że czasownik "like" ma nie tylko znaczenie "lubić", ale też "(s-)podobać się". A przecież lubienie jest właściwością znacznie trwalszą niż podobanie się.
Z jakiegoś powodu ta granica akurat w angielskim nie jest tak wyraźna i od spodobania się do polubienia przechodzi się płynnie jak z poranka w południe...

Ale myśląc i wyrażając się po polsku spostrzegam, że o ile mogę generalnie lubić kolor niebieski, to nowa (nawet niebieska) koszula koleżanki może mi się jedynie podobać. Podoba mi się, bo taki mam nastrój, chwilowy kaprys i bez zbędnych analiz - tak jest i już! Może impresja błękitu ubrania i bladej ściany wywołała ten stan. Może mnie w tym momencie urzekł kołnierzyk, czy guziki...
Zdecydowanie jednak nie zapałałam do tej koszuli uczuciem, no kpina... Jak mogę ją lubić po 2 minutach? :)

Najpewniej polskie lubienie w "Księdze Twarzy" i potem wtórnie, w innych obszarach zrodziło się z powodu banalnego. Wygody i zgrabnego rozmiaru. "Podoba mi się" jest po prostu za długie i nie brzmi tak bliźniaczo podobnie do angielskiego "I like it!" jak zwycięzca czyli nasze "Lubię to!".
Zalajkować można coś chwilowo, do polubienia stąd raczej długa droga i nie zawsze możliwa.
(choćby w przypadku zdjęcia pierwszego zęba wnuczki cioci Gieni..).

Język to twór żywy, ewoluuje szybko. Gorąco wierzę, że coś nowego się pojawi w tym dziwadle językowym i wysadzi z siodła polskie "Lubię to".
Bo jeśli nie, to grozi nam lekka degeneracja. Będziemy namawiani do "(po-)lubienia" kolejnej i kolejnej błahej rzeczy aż to co naprawdę i trwale lubimy, co głęboko cenimy, straci na znaczeniu, bo zostanie zrównane z widokiem głupiej miny kolegi na zdjęciu.
Wtedy to można się pośmiać...

A propos śmiechu to tak, Lubię to!